Był sobie kiedyś taki jeden komuch, Enwer Hodża (Enver Halil Hoxha) mu było i tworzył w swoim kraju, czyli w Albanii kolejną wersję sowieckiego raju dla ubogich. No ale jak to bywa z różnymi pomysłami z tego obszaru geograficznego pochodzącymi i i ten także okazał się być zupełnie poroniony. I nie pomogło nawet udzielenie gościny towarzyszowi Mijalowi który jako znany doktryner usiłował powiedzieć Albańczykom o co w tym całym komuniźmie/maoiźmie miało chodzić (ale nie chodziło tylko stało, lub leżało).
Gdy więc w okresie burzy i naporu reżim w Albanii przewracał się za przeproszeniem na pysk na poczatku lat ’90 wielu mieszkańców zdemoralizowanych dobrobytem i wszechobecną nudą postanowiło skorzystać z okażji i wybrać się z wizytą do krajów ościennych, np do Italii w tym do miasta królowej Bony. Adriatyk to jednak kawałek wody i przewiosłować go lub przepłynać wpław byłoby ciężko więc jak się trafił akuratny pojazd w postaci drobnicowca ‘Vlora’ który 7 sierpnia 1991 akurat przywiózł z bratniej Cuby do Durres cukier to chetnych nie zabrakło.Poniższe zdjęcia pokazują właśnie stan załadowania jednostki przypominającej z wyglądu nasze słynne dziesieciotysieczniki z serii B-54 (ale akurat zbudowaną w Ankonie w 1960).
Pomimo pewnego tłoku statek nie jest w pełni załadowany o czym świadczy duża odległość powierzchni wody od znaku wolnej burty. A podobno aż 20 tysięcy jakoś na nim przyjechało do Bari krzycząc jakoby ‘Italia, Italia’. No i co się z nimi potem stało? Ano nic ciekawego, zabrano ich na nieczynne boisko piłkarskie La Vittoria gdzie się w słoneczku poopalali troszkę na czczo, pogadali i zostali odesłani ciupasem tam skąd przyjechali. no nie wszyscy wprawdzie, kilkuset się uchowało. Na pożegnanie dostali po 50000 lirów na łeb. Policja ich pilnowała i tłumiła próby wydostania się na ulice w zarodku (takie nieudane in vitro). Grupkami ich odsyłali, patrz zdjecie.
Włosi mieli w sumie szczęście, że do Durres nie zawinął jakiś wiekszy tankowiec no ale nie mógł, nie ma tam terminalu. Albo idealny byłby samochodowiec coż, skoro cały import pojazdów dwuśladowych do Albanii zakończył się wraz z zakupem kilku limuzyn klasy Czajka dla wodza.
Ach, miło powspominać stare dobre czasy.
